"Τα Βριλήσσια που θυμάμαι".
Επειδή πρωτοκατοίκησα στα Βριλήσσια το 1963,μικρό παιδάκι τότε,θυμάμαι ότι το λεωφορείο απο Αθήνα (Νο 48) ερχόμενο απο την πρωτεύουσα,έκανε στροφή στην πλατεία,μπροστα απο το μικρό εκκλησάκι της Ανάληψης και τερμάτιζε στην συμβολη της σημερινής οδού Αναλήψεως και Λ. Πεντέλης (στο σημερινό Απολλώνειο). Μετά το τέρμα μετατέθηκε στον υδατόπυργο και έπειτα απο κάποια χρόνια στην οδό Κύπρου και Θερμοπυλών.
Αυτό ήταν για εμάς τους λίγους τότε Βριλησσιώτες που μέναμε στο ενδιάμεσο της Λ.Πεντέλης και Θερμοπυλών, "θείο δώρο" και φυσικά το γιορτάσαμε δεόντως!
Μάλιστα τα Βριλήσσια ήταν το μοναδικό προάστιο που είχε απ'ευθείας λεωφορείο (Νο 48Α) για Πειραιά! Βεβαίως η διαδρομή ήταν ένα μικρό ταξίδι ως τον Πειραιά (περίπου κάτι λιγότερο απο 2 ώρες!) αλλά και μια μικρή περιπέτεια.
Ήταν ένα μικρό προάστιο σε έκταση τα Βριλήσσια με πολύ λίγο κόσμο που περίμενε το καλοκαίρι για να "μαζέψει" το καφε του Δήσιου λίγο κόσμο και νεολαία που έρχονταν απο Πειραιά και Αθήνα γιατί στα Βριλήσσια είχαν τα...εξοχικά τους!
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σ'αυτό το μικρό με φυσικό όμως πράσινο προάστιο,να παίξω στα απέραντα χωράφια του,να κάνω ποδήλατο χωρίς να μου κορνάρουν τα.. EVO και τα τζιπάκια,χωρίς να μας κάνουν οι γείτονες παρατήρηση γιατι τα 5-6 παιδιά παίζαμε ποδόσφαιρο στην οδό Αναλήψεως που αρχικα λεγόταν Β.Φρειδερίκης και η χούντα την "βάφτισε" 21ης Απριλίου, να μη κινδυνεύουμε από μηχανές 1200cc, ν'αφήνουμε πορτοπαράθυρα ανοιχτα για να πάμε στο μοναδικό μπακαλικάκι και φαρμακείο της πλατείας που ήταν φυτεμένη με πεύκα και κλαίουσες, να μη σκοτώνουν και βιάζουν, να φωνάζουμε "καλημέρα"δυνατά στούς ελάχιστους γειτόνους και να μας την ανταποδίδουν πάλι φωναχτά (στην καλύτερη περίπτωση ο ποιο κοντινός γείτονας ήταν στα 500μ!!) να πληρώνουμε το νερό στο καφενείο του Μπινιάρη το απόγευμα,γιατί εκεί έπαιζε χαρτιά και τάβλι ο μοναδικός ταμίας της κοινότητας,ο αξιαγάπητος μπαρμπα Μήτσος.
Και τα Σαββατοκύριακα να μαζευόμαστε τα λιγοστά παιδιά στην πανέμορφη και γραφική πλατεία που είχε χώμα και χαλικάκι, μαζί με τους γονείς μας ή μόνοι μας να τρέξουμε και να παίξουμε χωρίς κανένα φόβο μήπως "εξαφανιστεί" κάποιο παιδί! Γιατι; γιατί είμαστε "λίγοι" και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, λέγαμε μεταξύ μας πάντα καλημέρα, λέγαμε τα "δικά μας", μικροί και μεγάλοι.
Ας μη κουράσω άλλο... επειδή εδώ και λίγα χρόνια γίναμε "πάρα πολλοί" και άγνωστοι μεταξύ μας, γι'αυτούς τους λόγους και για άλλους πολλούς, μάζεψα τα μπογαλάκια μου, αφού πρόλαβα να μεγαλώσω και τα παιδιά μου σ'αυτή την πόλη κι έφυγα για καλύτερες συνθήκες ζωής.
Όμως μέσα μου παραμένει η νοσταλγία και η αγάπη,μαζί με τις αναμνήσεις 40 και βάλε ετών, γι'αυτή την όμορφη πόλη που την λένε Βριλήσσια!
Υ.Γ :Συγνώμη αν σας κούρασα κι έπειτα δεν είναι υποχρεωτικό να με διαβάσετε! Με αγάπη...
